Het antwoord op de meestgestelde vraag sinds ik opnieuw met beide voeten op Belgisch grondgebied sta. "Hoe voelt het om terug in België te zijn?" De voorbije weken begon ik me af te vragen waar thuis nu precies is. De maps app op mijn gsm zei namelijk dat dat op Hejsagervej in Haderslev is, maar mijn gezond verstand weet ook wel dat dat dan weer grotendeels op de Bergstraat in Merelbeke is. Niettemin, een tweestrijd. De maanden die ik in Denemarken heb mogen beleven zijn een ongelofelijke schone kans geweest die ik voor 't leven in mijn rugzakje kan meedragen. Ik heb er gigantisch veel mogen bijleren, over dwaze dingen (i.e. strijken kan plezant zijn) en over veel minder dwaze dingen (i.e. de meeste andere dingen). De verscheidenheid aan mensen die op mijn pad kwamen was geweldig, van elke cultuur viel er iets bij te leren en elke taal kent blijkbaar zijn geheimen. Sommigen onder hen vrienden voor het leven, anderen zie ik misschien nooit meer terug. Gelukkig woont een derde van die bende gewoon in België, dat zal alvast geen probleem worden. Je snapt ondertussen wel waar die tweestrijd vandaan komt.
Toch niet? Stel je eens voor dat je op een geweldig plezant feestje bent. Je wil écht nog niet vertrekken, maar dan ook écht niet. Wel, je moet. Want er staat thuis namelijk een gigantische grote taart klaar, helemaal voor jou alleen. Het is ook nog eens jouw lievelingstaart. Je zal die taart ook opeten, willen of niet. (Ik beloof je dat ze lekker is). Al goed, ik ben geen meester in metaforen. Maar zo voelt het dus. Enerzijds, wil je nog blijven want de anderen vertrekken pas over een maand. Anderzijds, staat er je thuis nog een nieuw avontuur te wachten waar je ook heel erg naar uitkijkt. Ondertussen is de klik gemaakt en zit ik volop in het avontuur (of de taart), en daar geniet ik met volle teugen van. Af en toe zie ik foto's passeren van de Erasmussers, die toveren dan weer een lach op mijn gezicht. Het is mooi geweest, de dagen en de nachten, de eindeloze ... Farvel, Iris
0 Reacties
Hoe voorspelbaar, een blogbericht over de tijd die voorbijvliegt. Bij mijn voorbereidend leeswerk las ik dat op elke Erasmusblog die ik passeerde. Maar truth be told, het is dus echt wel zo: dagen vliegen voorbij alsof het seconden zijn. SchooltreinNa het verblijf in de Ijzertijd startte ook het derde vak: Creative Learning and Writing. Dit blijkt een heel gevarieerd vak te zijn. We kregen reeds les over poëzie, teambuilding, beeld en design. Een beetje van alles dus, af en toe erg boeiend maar helaas ook af en toe wat slaapverwekkend. Gelukkig sijpelen er ook erg leuke creaties uit... Naast de vakken die ik mag opnemen bij UCSyd, is er ook nog heel wat "ander werk". Wat voor werk? Stagewerk! Wanneer ik over een kleine maand terug thuiskom, staat mij een eindstage te wachten van zo'n 4 weken. Veel werk maar vooral heel spannend! De dagen die we hier op de Deense stageschool doorbrengen doen me stiekem al een beetje verlangen naar mijn eigen stageklas. pleziertreinJe kan natuurlijk niet de hele tijd voor je computer blijven zitten terwijl je in een land als Denemarken vertoeft. Daarom besloten Ayna en ik om samen met wat vriendinnen richting Aarhus te trekken. De tweede grootste stad van Denemarken. We bezochten er onder andere AroS, een prachtig hedendaags museum, en de botanische tuinen. Het resultaat vind je terug in dit staaltje video-editing werk: We konden het ook niet laten om ons prachtige huisje op het platteland te laten zien aan onze mede Erasmussers. Daar kwam dan weer een Mexican & Kubb namiddag van. Wees dus gerust, dat gebalanceerd Deens leven blijven we onderhouden. Volgende week is het dan ook vakantie, tijd om op avontuur in Kopenhagen te trekken!
Hej hej, Iris ... de douche. Na drie dagen overleven in een dorp uit de ijzertijd. Toegelaten baggage? Een slaapzak, vele lagen kleren, een tandenborstel en tandpasta. Geen technologie, geen boeken, geen eigentijds voedsel. Niks. Dat openluchtmuseum (a.k.a. dorp uit de ijzertijd) zag er ongeveer zo uit: De huizen zijn replica's van gevonden woonplaatsen uit de ijzertijd. Ze werden dan ook vernoemd naar hun oorspronkelijke vindplaats. Elke boerderij huisde één van de drie familie's: de familie Smid, de familie Pottery en mijn geliefde familie, de Houtbewerkers. Gedurende mijn verblijf mocht ik me verdiepen in de ambacht van het houtbewerken. Van een esdoorn omhakken naar een lepel uithollen, het is me wat... (Bij deze ook een eervolle vermelding aan mijn broer die zich al jaren verdiepte in de houtbewerking, ik kan nu eindelijk vatten hoe moeilijk jouw vak is.) enNaast de intensiviteit van onze wat luxueuze ambacht, moest er natuurlijk ook nog eten op tafel komen te staan. Het openluchtmuseum voorzag ons van groenten, granen, melk en kippen of vissen. Voor een vegetariër was de ijzertijd niet de ideale manier van leven, maar eerder overleven. Verder gebeurde het koken in de donkere ruimte die zowel onze keuken, leefruimte als slaapkamer was. Enkele potten, lepels, snijplanken, messen en de niet te missen stenen om de granen tot bloem te verwerken moesten het maar doen. Wanneer we na uren platwalsen van graan eindelijk genoeg bloem hadden, konden we brood of havermout maken. Een sober maal ten op zichte van het harde werk. Ook het slachten van kippen, schoonmaken van vissen en melken van koeien mochten we absoluut niet missen. Ik liet het maar al te graag aan me voorbij gaan. Laat mij maar water halen, hout hakken of graan malen. Ten slotte werd er ook geslapen. Vroeg, heel vroeg. De zon gaat onder om half zeven en dat betekent duisternis. Alleen het kampvuur en de schaarse zaklampen brachten nog licht. Na al het harde werken had ieders biologische klok ook wel het gevoel dat het genoeg was geweest voor vandaag. Zo gingen we rusten in onze "bedden" gemaakt van stro en schapenvellen. Leve de slaapzak! Opnieuw thuiskomen bracht verfrissende inzichten. Wat Ayna en ik wel eens "ons nederige stulpje" durfden noemen, is nu werkelijk een paleis. Een plek waar het altijd warm is, waar je het licht kan aansteken wanneer het donker wordt, waar het water gewoon uit de kraan stroomt, waar zonlicht gewoon binnenkomt en waar eten érg snel klaargemaakt kan worden. De ervaring heeft me écht rijker gemaakt. Rijker in het waarderen van wat je hebt en hoe makkelijkt hetgeen je niet hebt, te bereiken is. Wanneer ik ooit lesgeef over de ijzertijd kan ik nu ook met veel trots mijn eigen verhalen delen. Beseffende dat het leven toen allesbehalve eenvoudig was op fysiek vlak maar ook erg rustig, deinend op het ritme van de natuur. The school experienceEens terug in de 21ste eeuw blik ik ook even terug op de voorbije weken. Deze stonden voornamelijk in het teken van onze naderende schoolpraktijk. We mochten urenlang brainstormen over activiteiten die we met de klas zouden gaan doen. Op dinsdag mochten we eindelijk ook de klasgroepen ontmoeten.
We volgenden Lisbeth, leerkracht Engels en muziek op een privé school in Haderslev. Zij geeft les aan kinderen uit de basisschool (tot en met 11 jaar). De school hoeft het curriculum dat het Deens ministerie van onderwijs oplegt, niet te volgen. Ze behaalt echter wel één van de hoogste resultaten, wanneer ze vergeleken wordt met andere scholen in Haderslev. De vrijheid van het curriculum is onder andere te zien aan de methodes die ze gebruiken. Deze verschillen van jaar tot jaar en soms ook van leerkracht tot leerkracht. Tijdens ons bezoek kregen we ook de kans om met de directeur te spreken. Trots vertelde hij dat het voor de school vooral belangrijk is dat de leerlingen gelukkig zijn en dat ze met hun leerkrachten een vriendschappelijke relatie hebben. Die relatie krijg je meteen onder je neus geduwd in de klaspraktijk. De kinderen praten openlijk met Lisbeth en zij is erg behulpzaam. Toch is er één aspect in de klasdynamiek dat ik niet helemaal begrijp. De kinderen krijgen veel vrijheid. Lisbeth is dan ook erg tolerant. Ik geef even het voorbeeld van de Rubiks kubus. Eén van de leerling zit rustig met de kubus te puzzelen terwijl ze vooraan in interactie gaat met de kinderen en instructie geeft. Ze vraagt de jongen om de kubus weg te leggen. Na enige tijd neemt hij de puzzel weer op en gaat verder. Opnieuw staat ze naast hem en vraagt om de kubus weg te leggen. Zo blijft hij verder spelen. Momenteel maak ik er voor mezelf uit op dat we in de Belgische klaslokalen ook wel enige tolerantie kunnen gebruiken. Anderzijds zie ik ook het belang in van grenzen leggen en afspraken maken. Mijns inziens is dat een deel van de relatie, wederzijds respect. Het is duidelijk, alweer genoeg stof tot nadenken. Dat stof deel ik binnenkort met plezier opnieuw met u! Hej hej, Iris Na enige tijd van radiostilte, heb ik weer heel wat te vertellen. De voorbije schoolweken waren vrij rustig. Hier eens een weekend dat vier dagen duurt, daar dan weer eens twee dagen les waarna opnieuw een weekend volgt. Ten huize Mortelmans en Van De Steene heeft dat zowel voor als nadelen. Enerzijds benutten we de vrije tijd door vlijtig voor school en de eindstage te werken, anderzijds missen we de structuur die een schooldag je brengt. Dus wat beter te doen, dan een daguitstap plannen en vroeg op pad te trekken? Onze eerste bestemming was Christiansfeld. Een dorpje dat zichzelf UNESCO werelderfgoed mag noemen, uiteraard waren wij benieuwd om te weten, hoe dat precies komt. Na de sobere architectuur verkend te hebben en de "Honingkage" (de specialiteit van het dorp, aanrader!) te proeven, vonden we onszelf terug in Kolding en Fredericia. De dorpen en steden zijn hier niet bepaald groot, maar charme missen ze zeker niet. Op school verkenden we ondertussen het boek "Momo" door Michael Ende. Een verhaal dat ons loodste doorheen enkele filosofische sessies in kleinere groepen. De techniek die we gebruikten kan voor elke leeftijd ingezet worden en zit ondertussen ook al in één van mijn lesvoorbereidingen. Nu nog ontdekken of het ook in mijn stageklas zo goed zal werken. Naast het filosoferen gingen we ook aan de slag in groepen van vier om onze "School experience" voor te bereiden. Binnenkort mogen we in onze Deense klas observeren en na verloop van tijd ook wat activiteiten uitproberen. Wat die activiteiten inhouden, mogen we helemaal zelf bepalen. Toegegeven, deze ontwerpen zonder zicht te hebben op de groep en hun beginsituatie, is allesbehalve eenvoudig. Het zorgde ook voor wat onenigheid onder sommige van de studenten. Dan is er ook nog eens "de heuse taak". Die taak zijnde een artikel schrijven voor "The Comenius Journal". Vrijheid alom, je mag zelf kiezen waar het over gaat en of je met iemand wil samenwerken. Opnieuw kom ik met mijn Belgische conditionering in de problemen, wat te doen met al die vrijheid? Wees gerust, er volgt nog een goede sessie nadenken want deze opdracht wordt wél meegenomen in het assessment. Naast ons hoofd hierover te breken bezochten Ayna en ik de stad Ribe. Opnieuw een erg cultureel gegeven want Ribe is de oudste stad van Scandinavië. Ons eerste contact met de Vikingwereld werd er gelegd in het Vikingmuseum. Vreemde jongens, die Vikingen. Als aflsuiter waagden we ons aan het kleinste Waddeneiland van Denemarken, Mand∅ ("Mandeu"). Een spannend avontuur om er te raken, aangezien de weg twee maal per dag onder het tij van de zee komt te staan en een prachtig zicht om er te zijn. Je merkt het, Deens leven is inderdaad zoals men het in de boeken beschrijft. Werk- en privéleven worden als volledig evenwaardig beschouwd. Daar geniet ik dan ook met volle teugen van.
Hej hej, Iris
Individueel werk denk je? Natuurlijk niet! Samen met Daniel (DEU), Risa (Japan), Julia (ESP), Nikita (BE), Eline (BE) en Loren (CH) werkte ik een hele week aan die droom. Zoals je las, kregen we erg veel vrijheid in het creëren van die droomschool. Zowel voordelig als af en toe nadelig voor mij. Als Belgische student ben ik eraan gewend om opdrachten te krijgen met een lijst aan criteria. Daardoor weet ik precies wat me te doen staat en kan ik een structuur opbouwen. Anderzijds was er nu erg veel ruimte voor creativiteit en het compleet negeren van Powerpoint. Voor mijn Belgische medestudenten op de verre Arteveldehogeschool: helemaal anders dan de module "School als gemeenschap" dus. Toch kon ik daar enkele elementen van integreren. Zo focusten Eline en ik op het design van onze klaslokalen. Uiteindelijk deelden we onze presentatie op in twee delen: een treasure hunt en een oefening in het bedenken van klaslokalen. De nadruk ligt tijdens de presentaties voornamelijk op interactie en activiteiten. Naast onze eigen presentatie mochten we ook genieten van de pareltjes die de andere groepen op poten hadden gezet. Wat ik meeneem? Als leerkracht kan je al heel veel kleine stappen zetten om het onderwijs op jouw school te verbeteren. Be brave, be bold, be a champion. Na inspanning komt ...Ontspanning! Samen met Naia, Nerea, Clary en Ayna trok ik vrijdag naar Kolding. Een stad op zo'n 30 kilometer van Haderslev. Dankzij Liesbeth (Ayna's auto) en Ayna, kwamen we daar veilig in het hostel aan. We besloten meteen de stad in te trekken en belandden er in een heerlijk restaurant met uitgebreid Italiaans buffet. De rest is nu geschiedenis... Op zaterdag volgde het culturele gedeelte: een bezoek aan Koldinghus. Dé bezienswaardigheid van Kolding, een kasteel dat vele heropbouwingen en rennovaties kende. Vandaag vind je er verschillende collecties, van oud Deens servies tot verzamelingen van vintage poppen. Daarna trokken we de stad in met het idee om wat te winkelen. Vreemd genoeg sluiten veel winkels hier op zaterdag al om 14u? Dan maar een warme chocomelk en een gezellige rit naar huis! De vooruitzichten voor de komende schoolweek zien er alvast veelbelovend uit: Zumbales uitproberen, filosofische dieptes in duiken en échte lessen Deens! Volgende keer meer daarover! Hej hej, Iris 13 dagen. Dat zijn maar liefst 312 uren, 18 720 minuten en 1 123 000 seconden. Zo lang verblijf ik nu al in Haderslev. (Ter info: dat spreken ze hier uit als "heujersleuv"). Zeer ingewikkeld, de Deense taal. Maar als buitenlandse student, komt het je duidelijk alleen maar ten goede om de taal al wat onder de knie te hebben. Een simpele "God morgen, Hej hej of tak" doet hier werkelijk wonderen. Daarnaast kon ik onze lieftallige huisbazin Hanne ook al verleiden met enkele volledige zinnen. Wanneer dat Deens spreken en oefenen ook nog eens plezant is, krijg je gewoonweg een win-winsituatie. (Dankuwel Duolingo, helaas nog steeds niet gesponsord). 12 dagen geleden zag ik voor het laatst de zon. Vandaag liet die zich opnieuw zien. Na dagen van mist, wind en sneeuw. Enthousiasme alom, daar heb je de zon (en wat voor één)! 4 dagen geleden startte de gloednieuwe schoolweek. Dat blijkt er eentje te zijn vol variatie en talloze interessante onderwerpen zoals globalisatie en de hoge snelheidsmaatschappij van vandaag. Dan heb ik het zelfs nog niet gehad over het bezoek aan de basisschool Skt. Severin hier in Haderslev (Heujeurslev dus). Een school zoals we die in België niet kennen. De accommodatie is geweldig, de leerlingen kunnen er werkelijk al hun vaardigheden inzetten. Van houtbewerking tot klimmen en koken. Naast een rondleiding mochten we er ook even observeren. Op dat vlak is het een beetje zoals we de scholen in België wél kennen. Er werd tijdens de twee uren voornamelijk frontaal lesgegeven en aan werkbladen gewerkt. De leerlingen krijgen echter meer vrijheid. Zo is er niemand die hen van klaslokaal naar klaslokaal begeleidt, lopen ze rond op kousenvoeten en hoeven ze niet per sé hun huiswerk te maken. Wat ik daarvan mee naar huis neem, ben ik nog niet helemaal zeker. Meer schoolbezoekjes, observatie uren en oefeningen in het lesgeven staan me nog te wachten. Vermoedelijk krijg ik dan een beter idee over dat mee naar huis nemen. 1 ding is zeker. Dankzij de vriendelijke Denen, de dolenthousiaste Erasmusstudenten, het trouwe thuisfront en lieve huisgenote(n) voelt Haderslev meer en meer als thuis.
Hej hej, Iris "Het is gebeurd", zou Erik Van Looy zeggen. Met "het" bedoelt hij dan de eerste schooldagen natuurlijk.
Bij het binnenkomen kregen we meteen een warme handdruk van alle docenten die ons zullen begeleiden, en de boodschap om hen met voornaam aan te spreken. Zo maakten Anne, Jette, Iben en Lars al meteen een diepe indruk op mij. Ze deelden hun enthousiasme over onze komst en toonden daarmee wat ik nu als de Deense cultuur begrijp. Hier is iedereen welkom, we zijn blij dat jullie er zijn. Die "jullie" betreft dan specifiek een groep van ongeveer 35 Erasmusstudenten. Een kleurrijke bende waaronder Zwitsers, Spanjaarden, Engelsen, Oostenrijkers en ga zo maar verder. Niet te vergeten, die groep houdt ook zo'n 12 Belgen in, we ontsnappen dus niet aan onze landgenoten ook al zijn we 800 kilometer van huis. Naast de docenten werden we ook welkom geheten door het Erasmus Student Network. Zij zijn studenten die hun volledige opleiding in het buitenland opnemen. Ze organiseren ook evenmenten en namen ons op dag één mee op een trip rond de campus en de stad. 'S avonds waren we opnieuw welkom om met z'n allen op café te gaan. Naast de sociale activiteiten en het kennismaken, viel er ook al heel wat te leren. Voor de Belgen had Lars meteen een boodschap klaar. "If you need to go to the toilet, just go I am not in control of your blatter." Duidelijk dus, misschien moeten we dat idee thuis ook maar eens bijstellen. Dit is nog maar het begin, we lieten ons ook vertellen dat Denen niet alleen kunnen werken. Hier werken de leerlingen veel vaker in groepen, het is volgens hen waardevoller om in groep te werken dan om de hele dag frontaal les te geven. Nog iets om over na te denken is de manier waarop we hier zullen geëvalueerd worden. Daar komen geen scores aan te pas, wel een "approval" en feedback. Zo werken ze ook binnen hun eigen lerarenopleiding. Naast deze interessante invalshoeken zijn er nog een heleboel zaken die ik langs de weg mee pik. Zo startten we deze ochtend de les met een moment waarop we twee gevoelens met elkaar mochten delen. In een kring vertelden we hoe we ons gisteren voelden en hoe we ons vandaag voelden. Op dezelfde manier sloten we de les ook af. Kleine dingen zoals dit zou ik heel graag meenemen in de stage. Learning and Living gaat hier dus wel degelijk hand in hand. Voor beeldmateriaal kan je hier terecht. Hej hej, Iris Velkommen in dit Deense verhaal. Laat me zo vrij zijn om een update te geven over de voorbije 72 uur. Op vrijdag werden alle internationaliseringsstudenten verwacht om nog even een mondeling examen af te leggen. Ondertussen was ik al gepakt en gezakt, klaar om te vertrekken eens ik opnieuw thuis was. Afscheid nemen is niet eenvoudig. Toch had ik het geluk dat ik van mijn twee schatten van ouders (en trouwe viervoeter) nog geen afscheid hoefde te nemen. Samen legden we zo'n 600 kilometer af, en kwamen die avond veilig aan in Hamburg. De sfeer kan je hier onder eens opsnuiven. Na een bewogen nacht (Duitsers maken wel eens ruzie om vier uur 's ochtends zo bleek) lieten we ons nogmaals door de stad verleiden. Hoe mooi Hamburg ook mocht zijn, Haderslev riep en zo vertrokken we opnieuw.
Ayna en ik zijn nu nog geen 24 uur in Haderslev, maar de omgeving spreekt ons al enorm aan. Ons "kot" ligt tussen de velden in de stilte en de rust, perfect om aan de slag te gaan dus. De stad zelf moeten we nog grondig verkennen. De plannen voor de komende dagen liggen nog niet vast. We worden op woensdag verwacht voor de oriëntatiedag, inclusief rondleiding van de stad en universiteit en kennismaking met de hele Erasmusgroep. Hej hej, Iris De voorbereidingen lopen al enkele maanden maar het avontuur lonkt nu echt elke dag een beetje meer. Die voorbereidingen zagen er tot nu toe zo uit: Al is dat enkel het zichtbare resultaat. Wat je niet kan zien zijn de uren die ik achter de computer besteedde. Op zoek naar een verblijfplaats, alle nodige documenten invullen en contacten leggen in Haderslev, het hoort er allemaal bij.
Naast al deze praktische zaken, diende zich ook een kans aan om een gloednieuwe taal te leren. Denen mogen dan wel vaak Engels spreken, ik maakte er de voorbije maanden mijn missie van om de taal iet of wat machtig te worden. Duolingo bood daarbij de ideale oplossing, (Nee, helaas werd ik niet gesponsord door Duolingo). Volgens de app ben ik de taal nu zo'n 46% meester. Maar laat ons eerlijk zijn, Deens blijft voor mij nog steeds grotendeels onverstaanbaar. We kunnen alleen maar hopen dat daar binnenkort verandering in zal komen. 27 januari zal de dag zijn waarop ik vertrek. Kort daarna mag je zeker en vast een update verwachten! Hej hej, Iris |
|